Orbital

Liburu bitxia da. Amaitu ondoren jendearen kritikak irakurtzen aritu naiz eta askori jasanezina egin zaie, argumenturik ez duela diote eta aspergarria dela. Egia da gauza gutxi gertatzen direla, eta niri ere ez nau harrapatu, baina Lurraren grabitateak espazio-estazioa orbitan biraka mantentzen duen bezala ni ere behin eta berriz itzuli naiz liburuaren beste zatitxo bat irakurtzera.

Astronauten eta kosmonauten gogoetek eta pentsamenduek pisu handia dute. Lurrean utzi dituzten familia eta ezagunak ere ageri dira. Horien agerpenak dira kontakizunetik gehien duten zatiak.

Hala ere, protagonista nagusia Lurra bera da. Denbora asko pasatzen dute guztion etxera begira, eta orbitetan zehar ikusten dutenaren deskribapenek pisu handia dute liburuan. Hiztegia zati horietan ireki behar izan dut maizena.

Orbital is a novel that seems to go nowhere except round and round, and yet it grows into a cacophony of story during its brief and deceptive simplicity.

On the surface, it is a well researched, character-driven fiction about four astronauts and two cosmonauts orbiting the earth in a vessel for scientific observation. However, this container becomes a device for Samantha Harvey to collapse progress, poverty, climate change, ambition, grief and hope into a tiny vessel. All too often we are reminded that only a few inches of metal protect [us?] from complete doom, such is the fragility of life. Beautifully written and concise, this book was a terrific surprise.